Ik ben alles behalve een ‘Amerikakenner’ als zoiets al zou bestaan. Maar ik heb in de VS wel een studie en reportagereeks gemaakt over de criminalisering van Afro-Amerikanen. Ik heb daarbij nogal wat gevangenissen bezocht ook. Dat was in de jaren ’90 voor het programma Wereldbeeld van Jean-Pierre Rondas voor Klara toen dat nog Radio 3 heette. De reeks ging onder de vooruitziende titel ‘the Upcoming Undercover Civil War in the USA’ en u kan ze online nog beluisteren.
Prison-Industrial Complex
Die periode kenmerkte zich door een fenomenale stijging van het aantal gevangenen. Dat ging van 250.000 gevangenen in de seventies – toen Milhous Nixon de oorlog tegen drugs afkondigde – tot 2,5 miljoen gevangenen eind jaren negentig. Vandaag staan bijna 7 miljoen VS-burgers onder toezicht van het gevangeniswezen dat men in de VS terecht omschrijft als correctional industry.
Daarmee kroonde de VS zich tot wereldkampioen in het opsluiten van eigen burgers. Niet alleen in absolute cijfers, maar ook per hoofd van de bevolking. Met andere woorden: geen enkel land sluit zoveel van haar eigen burgers op als the land of the free.
Men zou kunnen argumenteren dat wie de wet overtreedt daar de gevolgen van moet dragen. Maar daar ging de hele oorlog tegen drugs niet over. Dat werd duidelijk toen toenmalig adviseur van Nixon, John Ehrlichman in een interview zei: ‘The Nixon campaign in 1968, and the Nixon White House after that, had two enemies: the antiwar left and black people.’ En hij voegde er aan toe: ‘You understand what I’m saying? We knew we couldn’t make it illegal to be either against the war or black, but by getting the public to associate the hippies with marijuana and blacks with heroin. And then criminalizing both heavily, we could disrupt those communities.’ Volgens het interview uit 1996 zei hij ook nog: ‘We could arrest their leaders. raid their homes, break up their meetings, and vilify them night after night on the evening news. Did we know we were lying about the drugs? Of course we did.’
De hele oorlog tegen drugs – die vandaag door parttime burgemeester, deeltijds Kamerlid en voltijds voorzitter voor het leven van de N-VA, Bart De Wever ook bij ons wordt uitgerold – had dus niet als bedoeling om de productie, handel of consumptie van drugs te stoppen, laat staan de negatieve gevolgen in te perken. Die oorlog had toen – en heeft vandaag nog altijd – een politieke agenda: minderheidsgroepen viseren. En natuurlijk heeft die oorlog een economische oorzaak. Zoals Evo Morales, toenmalig voorzitter van de cocaboeren en nadien (afgezette) president van Bolivia tegen me zei: ‘er is geen oorlog tegen drugs. Er is een oorlog om de drugs. En in het bijzonder het geld dat ermee te verdienen valt.’ Die hele oorlog is dus een excuus om mensen op te sluiten.
Een groot deel van de verdienste voor het wereldrecord eigen burgers gevangen zetten, komt president-elect Joe Biden toe. Hij schreef namelijk in de jaren ’90 als senator de uiteindelijke versie van de Violent Crime Control and Law Enforcement Act, beter bekend als de Crime Bill. Biden schreef die versie in nauwe samenwerking met de National Association of Police Organizations. Hij dichtte hen eigenlijk het auteurschap toe. Ook nauw betrokken waren de eigenaars van gevangenissen en de vakbonden van het gevangenispersoneel. Die vakbonden behoren in de VS tot de grootste en meest invloedrijke. Zo is de California Correctional Peace Officers Association de grootste vakbond van de staat California. Ze hebben dus enorm veel leden en enorm veel kapitaal. Dat besteden ze bijvoorbeeld aan de financiering van kiescampagnes van politici die een prioriteit maken van law and order en voorstander zijn van langere en zwaardere straffen. Ze financieren ook campagnes tegen de legalisering van cannabis of tegen de rehabilitatie van nonviolent offenders. Ze zijn dus voor alle maatregelen die hun werkgelegenheid en werkzekerheid versterken. Los van de impact die dat op de samenleving of burgers heeft.
De wetgeving voorzag een bedrag van 30 miljard dollar voor de gebouw van nieuwe gevangenissen en de uitbouw van het repressief criminal justice system. Dat ging ten koste van de ontwikkeling van het publiek onderwijs, gezondheidszorg en huisvesting waar bespaard werd.
Black Lives Don’t Matter
De wetgeving was bovendien op allerlei manieren ronduit en onmiskenbaar racistisch. Bovendien werden onmenselijk lange straffen uitgesproken. Soms via het systeem van three strikes you’re out: als je drie federale overtredingen begaat, wordt je levenslang opgesloten. Dat kan dus letterlijk gaan om de diefstal van een stuk pizza of een fiets. Beide gevallen mij bekend.
Je hebt ook de minimum mandatory sentences waarbij de rechter voor een specifieke misdaad een vastgelegde minimumstraf moet opleggen. De rechter heeft daarbij geen keuze, zij kan geen rekening houden met omstandigheden, ze spreekt geen recht maar is gereduceerd tot een machine die straffen uitspreekt. Het expliciet racistische karakter van de wet komt in het bijzonder tot uiting in de verschillende bestraffing wegens het bezit van cocaïne in poedervorm of als crack. De verhouding in bestraffing is 1 op 100: je krijgt met andere woorden dezelfde straf als je 5 gr crack bezit of een halve kilo cocaïne in poedervorm. Het is bekend: crack cocaïne wordt meer gebruikt in armere buurten, cocaïne is veeleer de favoriete drug van de hogere klasse.
De wet viseert dus disproportioneel Afro-Amerikanen die – zoals jongeren uit de migratie hier – sowieso al vaker in contact komen met politie. Het resultaat is dat er meer Afro-Amerikaanse mannen in de gevangenis zitten dan op hoge school of universiteit. Ook de crisis die veel Afro-Amerikaanse gezinnen treft, wordt door die wet uitgelokt: veel kinderen groeien op in vaderloze gezinnen. Dat is niet verwonderlijk als die vaders in de gevangenissen zitten.
Biden beschreef Afro-Amerikaanse jongeren als predators on our streets die are beyond the pale. And it’s a sad commentary on society. We have no choice but to take them out of society. Het ging dus letterlijk over het levenslang opsluiten van honderdduizenden mensen, in grote mate Afro-Amerikanen. Het was niet alleen een plan, het is uitgevoerd en het heeft ervoor gezorgd dat de VS vandaag het land zijn dat in absolute cijfers de grootste gevangenisbevolking heeft, maar ook het grootste aantal gevangenen per hoofd van de bevolking. Voor the land of the free is dat geen geringe verwezenlijking. En Biden is daarvan de architect en uitvoerder.
Dat staat tamelijk veraf van het idee dat Black Lives Matter of ‘defund the police’.
On a sidenote
Als vicepresident is Biden met Barack Obama verantwoordelijk voor meer dan 500 aanslagen in Somalië, Jemen en Pakistan, waardoor meer dan 3.000 slachtoffers zijn gevallen waaronder 400 onschuldigen. Biden maakte in 2011 deel uit van de ‘regime change’ operatie in Libië waarbij Moammar al-Qadhafi werd vermoord. Negen jaar later is het land nog steeds in chaos en tieren slavenmarkten er welig. In Syrië financierde Biden en Obama de oppositie om president Bashar al-Assad uit de weg te ruimen. Hun steun aan wat de Islamitische Staat zou worden, veroorzaakte de dood van honderdduizenden, de gedwongen verplaatsing van miljoenen. Biden en Obama zijn genocidaal. Er is geen reden om aan te nemen dat de houding van Biden vandaag anders zal zijn.
Er is dus geen enkele reden tot tevredenheid. Wel tot strijd. As usual.
Ministerie van Agitatie 