Veel mensen vragen het zich af:
Waarom vuren Palestijnen Qassamraketten op Sderot en Askhelon?
Er zijn simpele en directe verklaringen: de dorpjes liggen dichtbij Gaza en Qassamraketten reiken (voorlopig) niet tot Tel Aviv.
Er zijn volgens sommigen eenvoudige politiek-religieuze verklaringen: de politieke islam waarvan Hamas de uitdrukking is, is in essentie anti-semitisch en wil alle joden uitgeroeid zien, maakt niet uit waar die raketten neerkomen.
Er is een sociale verklaring: Palestijnen zitten met anderhalf miljoen opgesloten op geen 400km2, lijden onder een embargo waardoor een gebrek aan eten, energie, medicatie, financiën en werk heerst en ze willen dat de wereld daar wat aan doet.
Er is ook een historische verklaring.
Wat vandaag Sderot en Ashkelon heet, heette namelijk vroeger Najd en al-Majdal. Het waren Palestijnse dorpjes tot joodse kolonisten ze met de grond gelijk maakten. En de vroegere bewoners, zitten nu in Gaza.
Ashkelon
In 1576 was al-Majdal (Ashkelon) de 6de grootste stad van Palestina met een bevolking van bijna 3.000 bewoners. Tegen 1948 was die aangegroeid tot 11.000 inwoners. Tijdens de Arabisch-Israëlische oorlog van 1948 was het een voorpost van het Egyptisch leger. Na intense Israëlische aanvallen vluchtte het grootste deel van de bevolking naar Gaza, samen met het terugtrekkende Egyptische leger. Het stadje werd door het Israëlisch leger bezet op 5 november 1948. De resterende 1000 à 2000 inwoners werden weggejaagd of naar een vluchtelingenkamp in Gaza gebracht.
Het dorpje werd met bulldozers plat gewalst en jaren stond er niets.
Sderot
Inwoners van Sderot kijken geamuseerd toe hoe voormalige inwoners van Sderot (Najd) door het Isreëlisch leger gebombardeerd worden.
bij de foto: Avi Pilchick (20 jaar) heeft zijn terrasstoel buiten gezet, neemt een slokje van zijn pepsi terwijl hij naar het Israëlisch leger kijkt dat 3km verdero Gaza bombardeert. “Ze doen het goed,” zei Pilchick over de Israëlische troepen die Palestijnse militanten bevechten. “Maar ze kunnen nog veel beter”.
oorspronkelijk commentaar bij de foto:
Let’s not forget that they are watching refugee camps in Gaza from the safe distance of a land which they have cleansed off the same Palestinians who are dying in Gaza today.
Volgens Robert Fisk:
That is why Gaza exists: because the Palestinians who lived in Ashkelon and the fields around it – Askalaan in Arabic – were dispossessed from their lands in 1948 when Israel was created and ended up on the beaches of Gaza. They – or their children and grandchildren and great-grandchildren – are among the one and a half million Palestinian refugees crammed into the cesspool of Gaza, 80 per cent of whose families once lived in what is now Israel. This, historically, is the real story: most of the people of Gaza don’t come from Gaza.
Avi Pilchick uit Sderot is zich waarschijnlijk helemaal niet bewust van het feit dat de plek die hij verdedigt en die hij ‘thuis’ noemt, pas in 1951 werd opgericht en wel op de platgebuldozerde ruines van Najd. Weten ze het niet, zijn ze het vergeten? Of kan het hen gewoon niet schelen dat het dorpje nog niet zo lang geleden andere inwoners had en dat die inwoners en hun kinderen en kleinkinderen nu in Gaza wonen? En vanuit Gaza hun geboortedorp kunnen zien liggen. En het beschieten, alleen maar om het terug te krijgen.
Op het eerste zich lijkt dat niet te lukken, maar ze slagen er wel in om Sderot onleefbaar te maken voor de nieuwe bewoners:
According to the Israel Central Bureau of Statistics (CBS), at the end of 2006 the city had a total population of 19,300.[1] The city has been an ongoing target of Qassam rocket attacks from the Gaza Strip. In March 2008, the mayor said the population had declined by 10%-15% as families left the city in desperation (aid organizations say the figure is closer to 25%). Many of the families that remain cannot afford to move out or are unable to sell their homes.
Voor de vroegere bewoners werkt de strategie dus: ze maken hun dorp onleefbaar voor de nieuwe bewoners tot ze zelf terug kunnen, een recht dat hen door VN-resolutie 194 wordt toegekend, een resolutie die door Israël (en de VS) werd goedgekeurd.
Sderot werd in 1951 door joden opgericht op het gebied van Najd dat in het Arabisch ‘hoger gelegen land’ betekent. De bewoners van Najd, zo’n 620 in 1945 werden op 13 mei 1948 weggedreven voor Israël zichzelf als staat uitriep en voor de oorlog met de Arabische landen begon. Wat van het dorpje overblijft, zijn wat bomen. “Het is overgroeid met cactussen en je ziet nog de ingestorte muren van niet-identifieerbare gebouwen”.
Er stonden 82 huizen in Najd. Kinderen gingen naar school twee kilometer verderop in Simsim. Het dorpje werd compleet weggevaagd.
In 1596 woonden er 215 mensen in Najd. In 1838 observeerde Edward Robinson, een Amerikaans Bijbelvorser, hoe “de bewoners kaf van koren scheidden door het in de lucht te gooien tegen de wind in”. Het waren in hoofdzaak boeren en deden aan veeteelt. “Velden met graan omringden Najd aan alle kanten”.
Najd ligt veertien kilometer van Gaza. Palestijnse Arabieren bezaten er 12,669 dunums (oude oppervlakte eenheid) aan grond hoewel Israël vandaag weigert hun claim te erkennen en hen te laten terugkeren, ook al stipuleert resolutie 194 van de VN dat. Joden bezaten in die periode 495 dunums land in Najd en er was 412 dunums gemeenschappelijke grond.
Najd en Al-Majdal zijn twee van de 418 ethnisch gezuiverde dorpjes die besproken worden in het boek “All that Remains” van
Walid Khalidi waarover de joodse historicus Benny Morris in Haaretz schreef:
… a very significant encyclopedic work… the book represents an indispensable basic research tool… a dazzling achievement”
Walid Khalidi werd geboren in Jerusalem, studeerde aan de Universiteiten van Londen en Oxford, gaf ook te Oxford les en ook aan de American University of Beirut en in Harvard.
Over het boek nog:
The culmination of nearly six years of research by more than thirty participants, this authoritative reference work describes in detail the more than 400 Palestinian villages that were destroyed or depopulated during the 1948 war. Going beyond the scope of previously published accounts, All That Remains has relied extensively on field research to pinpoint the precise location of village sites through former residents and guides. The body of the text is devoted to the villages themselves; each village entry comprises statistical data and several narrative sections. These last include a section on the village before 1948 summarizing its history from a wide variety of Arab and Western sources and synthesizing information about the villages topography, architecture, institutions, and economic activity. Village entries also include a section, based on Israeli as well as Arab accounts, focusing on the military operations that led to the conquest of the village. Finally, entries contain a description of the current status of the site, including post-1948 Israeli settlements established on confiscated village lands. Several hundred photographs, a number of informative maps, and five valuable appendices enhance the text.
interessant is ook:
kaarten en satellietfoto’s van Gaza met aanduiding van de verdwenen dorpjes en foto’s ervan
nog een interessante bedenking:
Other than children who bear no blame for anything, why should I feel more sorry for residents in Sderot who fear rockets from Gaza than I feel for Gazans who have long endured so much injustice and brutality from Israel? I do not feel especially sorry for my 4-times great grandfather who was killed by Natives in America nor for any of my ancestors who were settlers and faced danger in the “New World” which, like Palestine, already had inhabitants who resisted and were either killed or ethnically cleansed onto reservations. Justice demands that my sympathies lie with the oppressed and not the oppressors. Many of my white ancestors may have been good people individually, even the slave owners, but collectively look what they were involved in. I am sure there are many Israelis that are good people too, but look what they are involved in. I am sure there are many Americans that are good people too, but look what we are supporting, directly or indirectly, all over the world. We have to wake up and we have to stop accepting the unacceptable and justifying the unjustifiable. We cannot afford to be silent observers like our President Elect whose silence speaks volumes. As Tzipi Livni said, “These are the days when every individual in the region and in the world has to choose a side.
Ministerie van Agitatie 